درود بر زيبا
   
   
    امپراتوری عظيم ايلامی يکی از معتبرترين تمدن های باستانی بشر بوده است. در کتيبه ای که از 7000 سال پيش ، از اين تمدن بزرگ به جا مانده است لغات بسياری از زبان ترکی رايج در آذربايجان امروزی به چشم می خورد.
   
    در حدود 4000 سال پیش اقوام ماد متشکل از 7 قوم ترک (تورک) و 3 قوم کرد (کورد) در مقابل تجاوز و هجوم و غارت آشوريان با هم متحد شده بودند و زیر نظر یک پادشاه ماد تمدنی بزرگ تشکيل داده بودند. در آثار مختلف بر مدنيت قوم های بابلی ، سومری ، ایلامی و کاسپينی تأکيد شده است.
   
    در اين دوران از اوايل هزاره سوم تا اواسط هزاره اول قبل از ميلاد حيات پدرسالاری ، اندک اندک جای خود را به نظام مادرسالاری داده بود و تقسيم کار اجتماعی مطرح شده بود و مردم به شهرنشينی رو می آوردند و زبان و هنر و زبانشناسی و جهت يابی و پاره ای باورهای مذهبی ظاهر می شد.
   
    کوچ آريايی ها 3000 سال پيش از شمال آسيا به سوی سرزمين های غربی و جنوب غربی اين قاره آغاز شد. پارس متشکل از 5 طايفه که در استان کرمان امروزی و 2 طايفه که در استان فارس امروزی مستقر شده بودند سکاها ناميده می شدند و در ابتدا تحت سلطه آشوريان بودند که پس از غلبه ماد بر آشوريان پارس زير سلطه ماد قرار گرفت و به نام آری خوانده شدند.
   
    2500 سال پيش امپراتوری ماد برای حفظ تمدن خود و آرامش منطقه با پارس وصلت کرد. امپراتور ماد دختر خود را به پادشاه پارس داد تا با اين وصلت اين سرزمين را در آرامش و اتحاد حفظ کند.
   
    از اين دختر دلير مادی پسری به نام کورُش به دنيا آمد که با وجود اينکه در دامان يک مادر دلير و کاردان مادی پرورش يافت اما به دليل نظام پدرسالاری حاکم بر پارس ، پارسی محسوب می شد. وقتی کورُش ، بزرگ و دلير شد و نيروی پارس را غالب بر ماد يافت ، به مقر امپراتوری ماد يورش برد و پدربزرگ خود را به قتل رسانيد و امپراتوری هخامنشيان را به نام پارس و آرياييان بنا نهاد. در حالی که تاريخ نگاران تاکيد می کنند که کوروش همان سيستم پادشاهی مادها را که شورايی بود ادامه داد اما اسم سلسله پادشاهی به هخامنشايان تبديل شد و به دست آرياييان افتاد.
   
    مهاجران آريايی و ساکنان کهن اين سرزمين پاره ای از خصيصه ها و پاره فرهنگ های يکديگر را پذيرفتند. باورهای آنان در يکديگر اثر گذاشتند. اندک اندک جامعه جديدی به وجود آمد. از نو نظام پدرسالاری رشد يافت.
    به تأييد مورخان ، امپراتوری وسيعی که کورُش بر آن فرمانروايی داشت، بر پايهء تساهل و تسامح و احترام به آداب و رسوم و اعتقادهای مردم مغلوب استوار بود. نزد کورُش "ملل متنوعه" از رفاه و آرامش و عزت و احترام کامل برخوردار بوده اند.
   
   
   
   
    آنچه که هدف من از نوشتن اين مقال بود:
   
    برای شروع سخن خود سخنی از اوشو را برايتان نقل می کنم؛
   
    "گذشته حتا ارزش به خاطر سپاري ندارد. چه نعمت بزرگي براي بشريت خواهد بود اگر سراسر تاريخ گذشته را به کناري نهيم , همه ي گذشته را به گنجينه ي هزاره ها بسپاريم و به انسان آغازي نوين ببخشيم -آغازي غير تحميلي- و دوباره او را آدم و حوا کنيم تا بتواند از صفر شروع کند -
   
    انساني نو ,تمدني نو, فرهنگي نو "
   
   
    آنچه که غير متعصبين قومی به دنبال آن هستند حفظ رنگارنگی و تنوع قومی است و انتقال فرهنگ های مختلف اقوام مختلف به نسل های بعد برای استخراج مسائل بسيار نهفته در اين فرهنگ ها و ارتقا آن ها برای تعالی نوع بشريت.
   
    اين غيرمتعصبين قومی که تنها به خاطر حفظ رنگارنگی ، مخالف برتری قوم خاصی بر اقوام ديگر هستند ، معتقدند که بايد تمام اقوام ، همديگر را به يک اندازه ، ارزشمند و برابر تلقی کنند و برای از بين بردن فرهنگ اقوام و برتری قوم خاصی تلاشی صورت نگيرد.
   
    هر گاه که قوم خاصی خواسته است برتری خود را به اقوام ديگر ثابت کند ، فرهنگ مليت های ديگر را ناديده گرفته و آنها را تا حد ممکن کمرنگ کرده است. اين موضوع باعث واکنش برخی از آزاد انديشان اين اقوام شده و از طرف قوم غالب به متعصبین قومی ملقب شده اند. اما اين در نظر گرفته نشده است که خود قوم غالب، متعصب به قوميت خود است که در جهت کمرنگ کردن اقوام ديگر تلاش می کند و اقوام ديگر تنها سعی در حفظ زبان و فرهنگ خود برای نسل های بعد دارند.
   
    آنچه که مد نظر اين غير متعصبين قومی است ؛ برابری اقوام مختلف و اتحاد آن ها در زير پرچم يک حکومت مرکزی با حفظ حکومت قومی و فرهنگی خود. این نوع کشورداری "دموکراسی فدراتيو" ناميده می شود. به اين صورت که هر قومی ، پارلمان و حکومتی دموکراتيو در منطقه خود برقرار می کند (فدرال) اما اين اقوام به صورت يک فرمانداری اداره خواهند شد و اتحاد خود را زير نظر يک حکومت و پارلمان دموکراتيو مرکزی حفظ خواهند کرد. تا هم اتحاد کشور و یکپارچگی آن حفظ شود و هم اقوام مختلف بتوانند فرهنگ و زبان و قوميت خود را حفظ کنند.
   
    اين شيوه کشور داری يک ايراد بزرگ دارد و نمونه آن کشوری بود به نام يوگسلاوی که تک تک ايالت های آن ادعای استقلال و جدايی طلبی کردند. دليل آن چيزی نبود جز تعصب قومی. چرا در آمريکا ايالت ها با هم جنگ نمی کنند؟ چون به قوم خاصی تعصب ندارند. پس تا زمانی که تعصب قومی را کناری ننهاده ایم و به همه اقوام به يک چشم برابر نگاه نکرده ايم ، لايق حکومت دموکراسی فدراتيو نخواهيم بود.
   
    " هر حکومتی لايق همان ملت است " ويل دورانت
   
    " عيسی گفت ؛ عشق بورز. نگفت به مسيحی عشق بورز به غير مسيحی اظهار تنفر کن. به همه به يک ميزان عشق بورز. " اوشو
   
    زيبا يارتان
   
    سينا