درود بر زيبا
   
   
   
    خيلی وقته که ننوشتم، خيلی دلم می خواد بنويسم و مبحثی رو که شروع کردم ادامه بدم. اين نوشته هم در ادامه همون مبحث يعنی زن هست.
   
    هفته پيش با يکی از دوستان مؤنث داشتيم راجع به رشته تحصيليش صحبت می کرديم.
    ايشون گفتن که به سخت افزار خيلی علاقه دارند و برای همين در اين رشته تحصيل می کنند.
    من گفتم من هم شخصاً به اين رشته بسيار علاقه دارم و در اين رشته فارغ التحصِل شدم ولی در ايران زياد کاربرد نداره و در زمينه نرم افزار ميشه بيشتر کار کرد و درآمدزايی نرم افزار هم بيشتره.
    ايشون در جواب گفتن که من که مرد نيستم که لازم باشه درآمدزايی زياد داشته باشم و در آينده مسئوليت خانواده رو به عهده بگيرم پس رشته ای رو که علاقه دارم می خونم و فقط از اون لذت می برم و به درآمدزاييش فکر نمی کنم.
    من هدفم اين نبود که ايشون نرم افزار بخونه، معتقدم هر کس در رشته مورد علاقه خودش تحصيل کنه ولی راه درآمدزايی خوب از طريق اون رشته رو هم پيدا کنه.
    ولی بحث اصلی من از مطرح کردن اين گفتگو اين جمله بود که "من مرد نيستم و نيازی به درآمدزايی زياد ندارم" يعنی "در آينده مردی خرجی من رو متقبل خواهد بود"
    وای بر ما، وای بر زنان ما که اکثريت قريب به اتفاق چنين می انديشند.
    چرا بايد زنان ما به مردان ما وابسته باشند. چرا نتونند برای خودشون درآمدزايی مستقلی داشته باشند. چرا به نفقه و مهريه وابسته باشند.
    من قبلاً هم گفتم و شايد در اين مقاله برايتان واضح شده باشه که چرا با مهريه مخالفم. تا زمانی که خود زن خودش رو از مرد مستقل نکرده و مهريه رو رد نکرده استقلالش رو بدست نخواهد آورد. با بدست آوردن استقلال هست که می تونه حقش رو از مرد و جامعه بگيره.
    60 درصد جامعه ما رو زنان تشکيل می دن و وقتی اکثريت اونها چنين می انديشند يعنی نصف اقتصاد فلج.(چون من اصلا در مورد نفت فکر نمی کنم چون معمولاً معلوم نميشه درآمد نفت کجا می ره)اين هم يکی از دلايل مشکلات جامعه ماست.
   
    شايد فرصتی ديگر بيشتر نوشتم...
   
    سينا